Fotografia przedstawia wyrabianie tzw. sera wołoskiego na szałasie bacy Jarka Buczka, w Jamnem w Gorcach. Ser umieszczony jest na specjalnie przygotowanych do leżakowania drewnianych półkach i umieszczony w ciemnej części szałasu – kumorniku. Ser położony jest w pozycji stojącej i jest oddzielony od innych serów, co powoduje, że oddycha, pozbywa się części tłuszczu oraz w miarę długiego leżakowania pokrywa się lekką pleśnią, nadająca mu specyficzny, lekko ostry smak.

Ser wołoski fermentowany wyrabiany jest na szałasach po polskiej stronie Karpat od kilkunastu lat. Jego produkcja została sprowadzona z Rumunii, lekko zmodyfikowana i zaszczepiona na szałasach dwóch baców: Piotra Kohuta z Koniakowa w Beskidzie Śląskim i Jarka Buczka z Jamnego w Gorcach. Ser wołoski wytwarzany przez polskich baców nawiązuje do słynnego sera z Năsal – jest to tradycyjny rumuński ser, którego nazwa pochodzi od nazwy wsi, w której jest produkowany do dziś (wieś Năsal, gmina Țaga, okręg Cluj). W Rumunii jest to ser długo dojrzewający, wytwarzany głównie z mleka krowiego lub owczego, w naturalnej jaskini, której warunki mikrobiologiczne nadają mu charakterystyczny osad i smak. Jest bardzo popularny na terenie całej Transylwanii, gdzie uchodzi do dziś za tzw. tradycyjny ser, którego wytwarzanie sięga co najmniej XIX wieku. Jego powstanie związane jest też z miejscowymi legendami, nawiązującymi do czasów poddaństwa okolicznej ludności okrutnemu szlachcicowi. Polscy bacowie produkują ser wołoski przez kilka miesięcy w roku, bowiem wymaga on specyficznych warunków i długiego czasu dojrzewania (4-6 tygodni). Ser ten jest zaliczany do serów miękkich, posiada specyficzny wykwintny smak – lekko ostry, pikantny i słonawy, cechuje się też ze specyficznym zapachem związanych z bakterią, która go pokrywa (Brevibacterium linens, występująca na ludzkim ciele, umożliwiającą mu proces fermentacji i powodującą, że pokrywa się on lekko brązową lub czerwoną warstwą. Waży, w zależności od kawałka, od około 800 do 1200 dkg.  W czasie dojrzewania kawałki sera przeciera się ściereczkami namoczonymi w lekko osolonej wodzie, co powoduje, że na jego powierzchni powinien wytworzyć się lekki śluzu. Skórka sera jest cienka, o lekko żółtawym lub brązowanym kolorze, w środku ser jest dość miękki, koloru białego.