Fotografia przedstawia wiosenny redyk rodziny Szczechowiczów z Podhala, którzy w pierwszym dniu jego trwania wieczorem, po zakończeniu dojenia, przystąpili do wytwarzania pierwszego sera wytworzonego podczas redyku – bundzu. Pasterze zlali mleko z wiader do kilkudziesięciolitrowej drewnianej puciery. Mleko przecedzone zostało przez bawełnianą szmatkę zwaną satą (szatą), czyli płótno służące do cedzenia mleka i zawieszania serów do ocieknięcia. Na szacie umieszczono tzw. cetynkę, zwaną też jedliną, czyli ścięte gałązki iglastych drzew, aby nazbierane podczas dojenia nieczystości (igły, owady, piasek) zostały wyłapane i nie przedostały się do mleka, z którego będą wyrabiane sery. Była to jodła (jedlina), ale pasterze podkreślali, że można również używać gałęzi innych drzew. Taka praktyka wynika z przekonania o praktycznym znaczeniu jodły – ma gęste, dość długie igły, które dobrze filtrują nieczystości.

Zwyczaj ten ma podwójne konotacje: 1. szatę z jedliną używa się na szałasach aby nazbierane podczas dojenia nieczystości (igły, owady, piasek) zostały wyłapane i nie przedostały się do mleka, z którego będą wyrabiane sery. Pasterze używają do tego gałęzi różnych drzew. Taka praktyka wynika z przekonania o praktycznym znaczeniu jodły – ma gęste, dość długie igły, które dobrze filtrują nieczystości. 2. Szatę z jedliną używa się w praktykach magiczno-ochronnych, w celu zabezpieczenia mleka przed działaniem złych sił krążących w powietrzu, które mogłyby rzucić urok na mleko,  a przez to spowodować złą jakość wyrobów mlecznych.