Fotografia przedstawia bacę Jana Hyrczyka wraz z juhasem na polanach wypasowych w Baligówce, na Podhalu. Baca wraz z juhasem siedzą w strundze przy koszarze i doi owce. Strunga ma kształt prostokąta, została zbudowana przez rodzinę Hyrczyków. Jej górna część składa się z desek i drewnianych żerdzi, które przymocowane są do żerdzi koszaru. Bacowie nakryli ją folią, tworząc w ten sposób przestrzeń chroniąca ich od słońca lub deszczu. Dolna część strungi została wbudowana w koszar – składa się z kilkunastu drewnianych desek tworzących rodzaj balustrady. Część z nich ma charakter ruchomy i tworzy rodzaj zamykanego okienka, przez który przechodzą owce do dojenia.

Produkcję mleczarską  poprzedza dojenia owiec. W zależności od wielkości stada i liczby pasterzy zajmuje to od godziny do kilku godzin. Wymaga to dużej siły fizycznej i cierpliwości. W każdym dniu udoju, o określonych porach (w zależności od zwyczajów danej rodziny i miesiąca – dwa lub trzy razy dziennie), pasterze siadają przy koszarze i strundze, dojąc mleko owiec do wiader. Kiedyś wiadra były drewniane obecnie najczęściej są metalowe lub plastikowe.  Po wydojeniu owiec mleko przelewa się naczyń transportowych, np kanistrów, jeżeli pastwiska znajdują się z dala od bacówki, lub bezpośrednio do puciery, gdy dojenie odbywa się przy szałasie. Strunga wraz z koszarem stanowią kluczowe artefakty dziedzictwa kulturowego pasterzy. Znajdują się przy każdym szałasie, stanowiąc obowiązkowy element semiosfery pasterskiej. Zazwyczaj stawiają jej bacowie z juhasami, na początku sezonu pasterskiego. Mają charakter ruchomy, a wraz z przechodzeniem owiec na dalsze pastwiska, elementy te są przenoszone przez pasterzy.