Stalowa podkowa końska z kapturkiem i dwoma hacelami.Wykuta ze stalowego pręta częściowo nagwintowanego, o czym świadczą wyraźnie widoczne pozostałości gwintu na końcówce jednego z ramion podkowy.Wykonana przez kucie na gorąco podkowa z kawałka stalowego pręta o śred, ok.1,5 cm i dł. ok 44 cm, gwintowanego na jednym z końców. Pierwszym etapem było kilkukrotne rozgrzewanie pręta  do białości, a następie przekucie pręta w płaskownik o szerokości ok. 2 cm, przy końcach zwężonego do 1,3 cm, i grubości ok. 8 - 9 mm. Kolejny etap to wygięcie materiału przez kucie i nadanie płaskownikowi charakterystycznego kształtu (formy) podkowy oraz wykucie na samym jej przodzie niewielkiego, cieńszego, półokrągłego wystającego do góry tzw kapturka. Na obydwu przygiętych do siebie na odległość 5,5 cm końcach ramion, na ich dolnej powierzchni, ukształtowane zostały dwa graniaste występy wys. i dł. 2 cm oraz szer. 1,8 cm, tzw. hacele zapobiegające ślizganiu się podkutych kopyt koni. Również na dolnej powierzchni ramion podkowy, przy wykorzystaniu odpowiednich stempli, wykute zostały rowki o dł. ok, 11 cm, głębokości 2 - 3 mm i szer. 4 - 6 mm. W zagłębieniach tych, przebijakami zostały wykonane  niewielkie czworokątne otwory, z obszerniejszymi gniazdami ( 4x5 mm ) mającymi pomieścić czworokątne główki graniastych gwoździ-podkowiaków ( hufnali ) mocujących podkowę do końskiego kopyta. Wyrób, na pierwszy rzut okiem, robi wrażenie poprawnie, choć bez specjalnej dbałości o szczegóły, wykonanej podkowy antypoślizgowej z hacelami. 

            Uwidaczniają się jednak dwie istotne usterki: jeden z ośmiu otworków na gwoździe hufnale nie został przebity na wylot, a 2 inne zostały przebite obok rowka, który        ma zapobiegać wystawaniu główek hufnali poza powierzchnię podkowy. Usterki te nie wynikły jednak z braku kwalifikacji młodego jeszcze kowala. Złożyło się  na nie kilka okoliczności: Praca w kuźni była rejestrowana kamerą. Kowal, ze szczególną dbałością i starannością, realizował właśnie zamówienie rumuńskiego klienta na wykonanie siekiery. Aby efektywnie wypełnić rejestrację filmowa w chwilach kolejnych przerw-oczekiwań na rozgrzewanie wykuwanej siekiery, samorzutnie podjął się robienia też równocześnie, w tym bardzo ograniczonym czasie, podkowy. Przy czym z góry założył, że nie będzie to wyrób użytkowy ale pamiątka dla filmującego.

                      Na wspomnianym materiale filmowym widać: kolejne etapy pracy przy obu wyrobach, klienta pomagającego bić drugim młotem, obsługującą miech żonę kowala, która chwilami czynnie, z solidnym młotem pomaga przy wykuwaniu. I nie jest to bynajmniej inscenizacja dla potrzeb " filmowców " amatorów, ale normalna codzienność kowalskiej rodziny w romskiej kuźni.

Obraz olejny przedstawiający wiejski pejzaż. Prawie 2/3 dzieła wypełnia krajobraz. Pierwszy plan stanowi szeroka, piaszczysta, gliniasta żółtawo-beżowa droga pomiędzy dwoma, niezbyt wysokimi skarpami o  podobnej kolorystyce. Po obu stronach drogi, ponad skarpami, łąki o różnych odcieniach zieleni. Na tej po lewej stronie, kępa intensywnie zielonych drzew o koronach  połączonych w jedną kopiastą całość, osadzoną na sześciu ciemnozielonych pniach. Po prawej, nieznacznie głębiej i dalej od drogi kolejne zgrupowanie drzew. Ich kolorystyka, poza jednym intensywnie zielonym, swoimi żółto-beżowymi kolorami z brązowymi plamami, sugeruje jakieś szybko żółknący gatunek już wczesną jesienią.

            Na drugim, środkowym planie, ponad drzewami i niknącą w zieleni drogą,  piętrzy się górski masyw zwieńczony kopiastym szczytem zajmującym dokładnie centralne miejsce całego pejzażu. Cały masyw pokryty plamami zieleni o różnych odcieniach, sugerujących, również śladami pociągnięć pędzla, lasy zarówno liściaste jak i iglaste

            Pomiędzy nimi prześwitują, bardzo jasną zielenią, tereny pokryte łąkami. Z lewej strony podnóża kopiastego szczytu,  żółto- beżowa plama sugerująca jakieś osuwiskolub wyrobisko kamieniołomu. Ponad całym masywem i samym szczytem rozciąga się niezbyt szerokie, bardzo jasne, żółtawo-beżowe pasmo rozświetlonych chmur. Ponad nim smuga zamglonego, jasnego  błękitu nieba. Nad nią kolejne pasmo chmur, od góry rozpływające się w intensywnym błękicie, a w wąskiej smudze granacie nieba. Od samej góry na błękit ten nasuwa się wybrzuszenie równie jasnego, rozświetlonego obłoku. W prawym dolnym rogu widnieje, nie rzucająca się w oczy,          zrobiona szafirową zielenią sygnatura artysty : D. Olah.