Sito (rzeszoto) wykonane z dwóch kawałków starej, ocynkowanej blachy stalowej. Obręcz sita zrobiona jest z odciętego pasma blachy dł. ok. 119 cm i szer. 11cm. Przed  zwinięciem w obręcz, końcowe krawędzie blachy, o szerokości ok. 0,5 cm zostały przygięte do jej powierzchni  w dwóch przeciwnych kierunkach, tak, że po zwinięciu     obręczy stały się zaczepami trzymającymi ją w tym kształcie. To połączenie na tzw. zakładkę zostało dokładnie zaklepane, maksymalnie spłaszczone. Górna krawędź obręczy, na szer. ok 0,5 cm została na kowadle z szyny odgięta na zewnątrz i dokładnie zaklepana na jej bocznej powierzchni, natomiast dolna, podobnej   szerokości, została wywinięta na zewnątrz pod kątem prostym tworząc wąską kryzę. Tak uformowana obręcz posłużyła jako szablon do wytrasowania, zarysowania na  drugim kawałku blachy krążka mającego być dnem sita. Okrąg ten został wycięty ok. 0,5 cm dalej od obrysu, tak aby jego krawędź można było zagiąć i dokładnie zaklepać na  wystającej kryzie obręczy. Ważnym kolejnym zadaniem było wykonanie w dnie tak uformowanego naczynia ok. 500 otworków o średnicy ok. 0,4 - 0,5 cm. Odbywało się to na " kowadle"  z ustawionego na sztorc kawałka szyny, która zapewniała w ten sposób podparcie dla przebijanej blachy, a zarazem wolną przestrzeń pod wybijanymi otworkami.  

            Do ich wykonania służył specjalny przebijak- dziurkacz, pobijany młotem, który wycinał w blasze niewielkie otworki. Okazało się jednak że wadliwy dziurkacz nie powodował całkowitego odpadnięcia wycinanych drobnych kółeczek, ale tylko ich odgięcie na zewnątrz. Konieczną okazała się dodatkowa, czasochłonna i pracochłonna    czynność : dokładne poodginanie kleszczami większości z tych miniaturowych kółeczek tak, aby żaden z otworków sita (rzeszota) nie był w przesłonięty. Efektem tych wszystkich czynności jest sito (rzeszoto), którego idealnie gładka wewnętrzna powierzchnia dna usiana jest foremnymi, okrągłymi otworkami, natomiast jego zewnętrzna powierzchnia usiana jest równie licznymi, sterczącymi, ostrymi, zadziorkami blachy. To niezbyt estetyczne wykończenie, nie ma jednak    istotnego wpływu na samą funkcjonalność tak wykonanego sita (rzeszota). Ostatnią czynnością było zrobienie tuż pod górną krawędzią obręczy, dwóch naprzeciwległych   par otworków, przez które zostały przewleczone kawałki grubszego, sztywnego drutu,  następnie pozaginane, uformowane w dwa niewielkie, pałąkowate uchwyty.