Wiaderko wykonane ze starej blachy aluminiowej. Pierwszą czynnością blacharza było wytrasowanie, (obrysowanie) ,,na oko, od ręki ", czubkiem blacharskich nożyc, kształtu jednego z dwóch elementów składających sie na korpus wiaderka. Kształtem przypominał odwrócony trapez, o wysokości ok. dwudziestu centymetrów, z tym, że jego dolna i górna krawędzie były delikatnie łukowato wygięte do dołu. Wycięty element posłużył jako szablon do obrysowania i wycięcia drugiego identycznego. Boczne krawędzie obydwu elementów, za pomocą młotka zostały zagięte pod kontem 180 stopni na kowadle z kawałka szyny, na szer. ok 0,5 cm, ale na każdym z nich w przeciwną stronę. Tak przygotowane, zostały na kolanie, ręcznie wygięte tak, aby ich dolna i górna krawędzie przybrały formę zbliżoną do półokręgów. Na tym samym kowadle,   oba elementy zostały sczepione zagiętymi krawędziami i w ten sposób połączone metodą na zakładkę, to połączenie zostało solidnie zaklepane zespalając obie blachy w jedną całość. Zwinięcie w stożkowaty rulon i złączenie na zakładkę uformowało korpus wiaderka.  Tym razem, z braku klasycznego kowadła z rogiem, korpus wiaderka został założony na  niewysoki, graniasty, stalowy słupek ogrodzeniowy, który posłużył jako podkład do solidnego sklepania złącza blachy. Okazało się, że wytrasowane i wycięte prowizorycznie elementy korpusu nie spasowały idealnie i dolna oraz górna krawędzie wiaderka nie leżą w jednej płaszczyźnie ale są lekko sfalowane, stąd obie,  szczególnie dolna część, zostały nożycami poprzycinane i dokładnie wyrównane, tak aby na całym swym obwodzie dokładnie przylegały do podłoża. Górna krawędź korpusu została za pomocą  młotka odgięta poziomo na zewnątrz na kowadle,  a po założeniu na nią obręczy uformowanej z cienkiego stalowego pręta, ponownie  zaklepana na obręczy, stanowiącej wzmocnienie i usztywnienie wlewu wiaderka. Podobnie, na zewnątrz, została na szer. ok 0,5 cm odgięta dolna krawędź korpusu  wiaderka. Posłużyła jako szablon do wytrasowania szpicem nożyc blaszanego krążka na dno naczynia. Krążek wycięty został jednak nie po obrysie na blasze, ale ok.0,5 cm na zewnątrz.  Obrys okazał się miejscem w którym wystającą poza niego krawędź została przy użyciu na przemian drewnianego i stalowego młotka podgięta do góry. W utworzony w ten sposób okrąg wstawiona została dolna część wiaderka z odgiętą  kryzą, na którą została zagięta i starannie zaklepana uniesiona do góry krawędź dna. Tak połączone krawędzie: korpusu i dna zostały równie starannie, na całym obwodzie, zaklepane do góry, do bocznej  powierzchni wiaderka. Na to połączenie została nałożona i solidnie nabita ciasna, złączona jednym nitem, obręcz z kawałka zardzewiałej stali, szer. 3 cm, stanowiąca tzw. stopkę wiaderka. Tuż przy górnej krawędzi, w miejscach łączenia obu płatów blachy, zostały przynitowane dwa zaczepy do pałąka uchwytu, Każdy z zaczepów, wycięty z blachy aluminiowej, z wystającą ponad górną krawędź częścią z otworem na przewleczenie pałąka uchwytu, przymocowany jest dwoma nitami zrobionymi ze ścinków aluminiowej blachy, odpowiednio zwiniętych, przewleczonych przez otwory i solidnie rozklepanych po obu stronach złącza. Pałąk uchwytu zrobiony został z cienkiego, odpowiednio przyciętego, stalowego,  pokrytego rdzą pręta, zawiniętego w taki sposób, że na środku uchwytu uformowała się niewielka, okrągła pętla do zaczepiania łańcucha od studni.