Na prostokątnym płóciennym podobraziu wyciętym w górze wzdłuż łuku odcinkowego umieszczonych zostało w trzech płytkich planach pięć postaci. Na drugim planie, na łożu ustawionym równolegle do powierzchni obrazu ukazana została Maria w pozycji siedzącej, przykryta częściowo czerwonym płótnem. Ubrana w białą przepasaną szatę, a jej otoczoną nimbem głowę przykrywa biała chusta. W wyciągniętych przed sobą ramionach trzyma leżącą na poduszce małą Marię owiniętą białym płótnem. Przed łożem na pierwszym planie dwie niewiasty klęcząc przy dużej bali przygotowuje kąpiel dla nowonarodzonej: na prawo z głową przykrytą chustą nalewa do bali wodę ze dzbana, na lewo, zamaczająca dłoń w wodzie spogląda na Annę. W głębi na lewo, za łożem stoi Joachim, w brązowej tunice i szarym płaszczu, wznosi przed sobą dłonie złożone jak do modlitwy. Kompozycję od prawej strony zamyka zawieszona u góry i związana w połowie zielona kotara. Wszystko ukazane jest na neutralnym brązowym tle, na którym żółtą farbą wykreślono tytuł ikony:

W dole nad krawędzią umieszczono napis


Wskazuje to, że ikona została ufundowana jako dziękczynienie za cudowne ocalenie rodziny carskiej w katastrofie kolejowej w Borkach pod Charkowem, 17 października 1888 roku.  
Ikonę charakteryzuje wyjątkowa statyczność i uboga paleta barwna. Poprawność rysunku i kompozycji zdradza rękę malarza profesjonalnego, ale schematyzm, typizacja twarzy, brak szczegółów, niedbałość w modelowaniu formy zdradza braki warsztatowe albo pośpiech przy produkcji masowej.

nieznany