Centralnie usytuowana czterokrotnie większa scena Ukrzyżowania została otoczona 32 mniejszymi scenami ilustrującymi kolejne epizody męki i zmartwychwstania Chrystusa. Wątek biegnie konsekwentnie: od lewej do prawej i od góry do dołu, a więc rozpoczyna się od sceny umieszczonej na lewo w rzędzie najwyższym, kończy zaś sceną na prawo w rzędzie najniższym. W rzędzie najwyższym znajdują się: Wskrzeszenie Łazarza, Wjazd do Jerozolimy, Judasz odbiera srebrniki, Ostatnia Wieczerza, Umywanie nóg, Modlitwa w Ogrójcu, niżej: Przestraszenie straży, Pojmanie Chrystusa, Pławienie w Cedronie,  Chrystus przed Kajfaszem, Chrystus przed Annaszem, Zaparcie się Piotra, w rzędzie trzecim: Skrucha Piotra i Samobójstwo Judasza, Chrystus przed Herodem, Chrystus przed Piłatem, Biczowanie, w czwartym:  Cierniem koronowanie, Naigrawanie, Ecce homo, Piłat umywa ręce, w piątym: Prowadzenie na ukrzyżowanie, Przybicie do krzyża, Żołnierze rzucają losy, Wykupienie ciała Chrystusa, Zdjęcie z krzyża, Złożenie do grobu i w najniższym: Zmartwychwstanie, Zstąpienie do Otchłani, Niewiasty u grobu, Chrystus i Maria Magdalena, Chrystus w drodze do Emaus, Niewierny Tomasz.

Malarz korzystał z bardzo ubogiej palety barwnej, opartej na bladych, nienasyconych błękitach, czerwieniach i żółcieniach. W jego stylu zdecydowanie dominują wartości graficzne nad malarskimi. Każdy motyw jest otoczony ciemnym konturem, i to zarówno duże formy, jak postaci, budowle, drzewa, góry, meble, jak i mniejsze: elementy twarzy, dłoni, stroju; nawet draperie znaczone są ciemną linią. Postaci są małe, przysadziste, o dużych głowach, jasnej karnacji, o typizowanych i uproszczonych rysach twarzy. Twórca ikony znał nowożytne sposoby odwzorowywania trzeciego wymiaru na płaszczyźnie, a zwłaszcza budowania przestrzenności scenerii krajobrazowej i architektonicznej. Widać to w wysokiej linii horyzontu, różnicowaniu kolorystycznym poszerzonego pasa ziemi, intuicyjnym lub świadomym stosowaniu zasad perspektywy powietrznej, a także wykreślaniu siatki geometrycznej, zwłaszcza przy rysowaniu płytek podłogowych. Sposób obrazowania tematów również zdradza inspiracje sztuką zachodnią. Nawet sceny bliskie ikonograficznie tradycyjnym, jak Wskrzeszenie Łazarza, Wjazd do Jerozolimy i Zstąpienie do Otchłani, zdradzają zależność od zachodnich wzorców.

Należy do malarzy tzw. szkoły rybotyckiej, tj. malarzy, często świeckich, mieszkających lub wywodzących się z miasteczka Rybotycze pod Przemyślem.