Okrągły, dwukolorowy: czerwono - niebieski, mały (niewielki) koszyk (koszyczek) wypleciony z długich, cienkich rurek (ruloników) z papieru gazetowego. Rurki  (ruloniki) uzyskuje się przez nawinięcie na prosty, odpowiednio długi i cienki pręt metalowy. Nawijanie zaczyna się od jednego z narożników papieru, na pręt przyłożony w miarę możności równolegle do przekątnej paska papieru Takie ukośne nawijanie po przekątnej pozwala uzyskać rulonik (rurkę)  dłuższy od  boków papierowego paska  równocześnie pozwala zachować formę rurki (rulonika) przez przyklejenie niemal punktowo drugiego  narożnika. Wstępem do wyplatania jest przygotowanie szkieletu okrągłego dna (spodu) koszyka. Stanowi go osiem papierowych, spłaszczonych witek, złożonych po dwie, łącznie w cztery pary.; dwie niebieskie i dwie czerwone. Te cztery pary, naprzemiennie kolorami ułożone na sobie na krzyż, dają w sumie osiem promieniście rozchodzących się żeberek do wyplecenia na nich okrągłego dna (spodu) koszyka. Wykonane jest ono z dwunastu pojedynczych witek przeplatanych naprzemiennie kolorami. Wystające poza obwód dna (spodu) średnicy ok 11cm  cztery pary podwójnych witek, po ich podgięciu do góry i rozdzieleniu na pojedyncze witki, dało na całym obwodzie 16 żeberek  (słupków) do wyplecenia na nich całej bocznej powierzchni koszyka. Powierzchnia ta, wyraźnie rozchylająca się ku górze,  powstała z tych szesnastu: ośmiu czerwonych i  ośmiu niebieskich papierowych  witek, przeplatanych, od najkrótszej do najdłuższej pomiędzy słupkami naprzemiennie od ich zewnętrznej i wewnętrznej strony. Dało to    efekt pionowych, na przemian: czerwonych i niebieskich pól o odwrotnej kolorystyce na zewnątrz i wewnątrz koszyka. Wydatny i w miarę solidny pałąk uchwytu koszyka  został wykonany przez przedłużenie i zarazem połączenie, dwóch naprzeciwległych par żeberek (słupków) dwoma odpowiednio długimi witkami. Dodatkowo, pałąk  ten     złożony z dwóch witek, został wzmocniony i pogrubiony przez okrężne, ścisłe owinięcie go jeszcze jedną, niebieską witką.

 Wyrób ten, prezentujący się w efektownie, to poza samą technika wyplatania i wykonaniem go w rodzinie o tradycjach koszykarskich ( wikliniarskich, plecionkarskich )  nie wiele ma już wspólnego z koszykarskim rzemiosłem. Jest raczej przykładem użytkowej  twórczości domowej, przeznaczonej na użytek  własny oraz w najbliższym kręgu rodzinnym i sąsiedzkim. Wprawdzie wykonawczyni koszyka udaje się  sporadycznie sprzedawać tego rodzaju wyroby,  ale nie jest to  jej podstawowe ani jedyne źródło dochodów. Bywa co najwyżej uzupełnieniem domowego budżetu. Jest natomiast przejawem inwencji i kreatywności, a ponadto faktycznej realizacji idei recyklingu, tak modnej i propagowanej obecnie, a którą Romowie praktykowali tak naprawdę od wieków.