Na prostokątnej desce zamkniętej od góry półokrągło, na złotym tle z grawerowanym ornamentem z krzyży, ukazany został w półpostaci prorok Eliasz. Jest on starcem z długą siwą brodą i łysiejąca głową otoczoną grawerowanym w gruncie nimbem, gładkim w środku, obwiedzionym ornamentem z lilijkami. Ubrany jest w przepasany błękitny chiton z długimi szerokimi rękawami i w czerwony himation spływający z lewego ramienia. Prawą, zgiętą w łokciu rękę opiera na kamiennym bloku przyciskając zwój papieru, lewą otwartą dłoń składa na piersiach. Na zwoju zapisany został cyrylicą cytat 1Krl 19, 10 (w cyrylickiej inskrypcji pomyłkowo wskazany rozdział 18):


(Żalem rozżaliłem się o Pana Boga Zastępów, iż opuścili przymierze twoje synowie Izrael: ołtarze twoje zepsowali, zostałem ja sam). Święty wznosi głowę i spogląda ku nadlatującemu od lewej strony krukowi z okrągłym małym kawałkiem chleba w dziobie.

Ikona wykonana została przez profesjonalnego malarza, zapewne z akademickim wykształceniem. Świadczy o tym sprawność w ukazaniu nie tylko plastyczności twarzy, ale również nadanie jej indywidualnych rysów oraz uczuciowego wyrazu, w którym przejawia się smutek i zaduma. Farbę kładzie szerokimi pewnymi pociągnięciami pędzla i wyraźnymi plamami. Miękkość tkanin modeluje zarówno walorowo (płaszcz) jak i chromatycznie, co widać zwłaszcza w górnych fragmentach tuniki, gdzie w cieniach błękit miesza się z czerwienią, jak i w partiach siwego zarostu oddanego nie tylko czystą i zabrudzoną przez czerń bielą, co nadało jej różne odcienie szarości, ale również błękitem, żółcieniami i czerwienią. Właśnie te barwy, tj. błękit, czerwień, żółcień i biel stanowią podstawę jego palety.

nieznany